Voor de berg zat een man aan de oever van een snelstromende rivier. “Waar ga je heen jongen?” vroeg de man. “Naar boven, naar de wijze man. Ik wil alles leren, wat er te leren valt.” zei Simon. “Waarom wil je alles leren?” “Omdat niemand mij dan ooit nog uit kan lachen.”

Simon vertelde de man, dat niemand hem ooit had leren fietsen. Zijn vriendjes en zelfs zijn meester hadden hem daarom uitgelachen. Jarenlang had hij geoefend en uiteindelijk was het hem gelukt. Het had hem wel heel wat gekost, schaafwonden, blauwe knieën en al zijn vrije tijd. En nu was hij op reis naar de wijze man op de berg. Onderweg was hij verdwaald, beroofd en achternagezeten door een woeste wolf.

“Wat een verhaal” zei de man. Simon knikte en zuchtte. De man pakte een steen en gaf die aan Simon. “Blaas het hele verhaal hier maar in.” Simon pakte de steen met beide handen aan, dacht aan alles wat hij net verteld had en blies daarna zo hard hij kon alles in de steen. “Gooi de steen nu maar in het water” zei de man. En dat deed Simon, hij gooide zo ver als hij kon.

Enige tijd later stond de man op en vertrok. Toen Simon op zijn fiets wilde stappen, viel hij eraf. Hij probeerde het nog eens en nog eens. Hij kon het niet meer, hij was vergeten hoe hij moest fietsen.  Hij kon niets anders doen, dan naar boven lopen. Toen Simon boven aan de berg kwam, zag hij een man voor een berghut zitten. Het was de man die hij bij de rivier had ontmoet.

“Dag jongen, goed je weer te zien” zei de man.
“Bent u de wijze man op de berg?”
“Nu wel. Gisteren zat ik onder aan de berg.” De man grinnikte.
“Waar is je fiets jongen?”
“Beneden bij de rivier meneer.”
“Waarom ben je niet komen fietsen? Dat wilde je toch zo graag?”
“Ik wist niet meer hoe. U zei, dat ik alles in de steen moest blazen en dat heb ik gedaan. Alles, echt alles, zit in de steen. Ook hoe ik moet fietsen.”
“Ik zei, dat je het hele verhaal in de steen kon blazen en weggooien. Ik heb je niet gezegd, hetzelfde te doen met wat je er van geleerd had.”

geschreven door Barbara Berloth