Achter het derde weiland aan het eind van het dorp staat een grote schuur waarvan de linker deur niet meer dicht kan. Naast die schuur begint een breed en lang zandpad. Het is een kronkelend zandpad en daarom kun je aan het begin niet zien waar het uitkomt. Ik kan het je wel vertellen. Als je alsmaar doorloopt, kom je in het bos van de Oude Brom.
De Oude Brom is de boswachter van het bos achter de schuur van het derde weiland. En hij is altijd en iedere dag aan het werk. Of de zon schijnt, of het regent, sneeuwt, bliksemt of stormt, het maakt de Oude Brom niet uit. Hij werkt door van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Hij zegt nooit zoveel, hij bromt alleen boos als mensen aan de bomen zitten of niet netjes op het pad lopen. Daarom wordt hij De oude Brom genoemd. Bijna niemand weet meer wat zijn echte naam is. Zo lang woont hij al alleen in het bos.
De oude Brom, heette vroeger Peter Blok. Peter was een vrolijke jongen, die het allemaal niet zo serieus nam. Hij lag liever in het gras te luieren dan dat hij naar school ging. En als zijn moeder hem vroeg om een klusje te doen, vergat hij dat. Het enige klusje wat hij graag opknapte, was het klein hakken van het brandhout dat achter het huis lag.
Op een dag besloten Peter’s vader en moeder, dat het zo niet langer ging. Peter leerde niets op school en thuis voerde hij niets uit. En omdat Peter alleen maar hout wilde hakken, vroeg meneer Blok aan boswachter Groen of hij Peter kon gebruiken als houthakker. En zo werd Peter Blok een houthakker.
Boswachter Groen had al het hout verzameld op een grote open plek midden in het bos. Een hele week lang deed Peter precies dat wat hij het allerliefste deed, hout hakken.Grote boomstammen, lange takken, dikke boomstronken, maar ook dunne stammetjes, Peter hakte alles tot keurig brandhout. Peter genoot van het geluid van zijn hakbijl in het hout, van de boslucht en van de alsmaar groeiende stapel brandhout. Hij kon zich niets mooiers voorstellen dan houthakken.