Er was eens, niet eens zo heel lang geleden in een warm en ver land, een klein pantertje. Hij had mooie zwarte haren en donkerbruine trouwe ogen die dwars door je heen konden kijken. Iedereen hield van hem en hij had veel vrienden en vriendinnen.

Zoals dat altijd gaat bij kleine pantertjes moest ook ‘Beautiful Black’, door zijn vrienden ‘Double B’ genoemd, naar school. Daar kreeg hij les in hardlopen, brullen, sluipen, de omgeving in kaart brengen en vechten. Hij bezat echt een enorme kracht en iedereen wist dat Double B van iedereen zou winnen als het er echt op aan kwam, maar op school werd geleerd om eerst tot 10 te brullen voordat je met vechten begon…

En dat was zijn probleem… Double B kon niet brullen. Van jongs af aan had hij proberen te brullen, maar tot zijn 4^e was er niet meer uit gekomen dan een piepje. Zijn grote broers hadden hem enorm uitgelachen en zelfs zijn eerste vriendinnetje was bij hem weggegaan toen hij voor het eerst ‘gebruld’ had of althans een poging daartoe had gedaan. Double B had al snel besloten nooit meer te brullen. Dat hij daarmee altijd het onderspit zou delven, vond hij minder erg dan dat hij uitgelachen zou worden vanwege zijn gepiep…

De jaren verstreken en Double B had op zich een prima leven. Soms voelde hij zich wel wat eenzaam en droomde hij van een toekomst waarin hij zich helemaal volmaakt voelde, maar hij hield zijn kaken stijf op elkaar. Hij kwam in de puberleeftijd, kreeg een baard in de keel, een adamsappel waar zelfs de opperpanter jaloers op was, maar hij deed zijn muil niet open.

Op een ochtend, het beloofde weer een fantastische dag te worden, werd Double B wakker van een geluid heel ver weg. Hij draaide zich nog eens om, rekte zich uit en luisterde goed. Wat hij hoorde kon hij niet thuisbrengen, maar hij zag 1 voor 1 allerlei bomen omvallen. Zijn broers, vrienden, eigenlijk het hele dorp brulde, maar de bomen bleven vallen.

Double B, die al jaren zijn muil had gehouden, begreep dat dit serieus was… Hij sloop naar de dichtstbijzijnde berg om te zien wat er gaande was. Daar zag hij dat grote machines het hele oerwoud aan het kappen waren. Dit mag niet gebeuren, dit gaat ten koste van het hele dorp met al zijn dierenvrienden, dacht hij! Met alle kracht die hij de afgelopen jaren had verzameld, gecombineerd met de woede die hij in zich had, haalde hij één keer heel diep adem. De brul die toen volgde was zo krachtig, dat hij tot ver voorbij de horizon te horen was… En dat niet alleen, stenen die duizenden jaren op de berg hadden gelegen, begonnen te rollen door de trillingen van zijn brul. De kleine stenen namen de grotere mee en die grotere namen weer keien mee. Uiteindelijk rolden keien van groter dan een olifant naar beneden, naar de machines die het bos aan het verwoesten waren… Double B zag hoe de mensen niet wisten hoe snel ze weg moesten komen.

Pages: 1 2