Donker, het is hier zo donker. Benauwend in deze kleine ruimte. Kil, koud en ik voel mij toch zo eenzaam.
– Ja, oh ja, zegt 1970, je bent hier niet alleen hoor.
Oh nee, dat is waar ook. Jij bent er ook, 1970. Vandaar mijn veels te kleine ruimte. Als jij nou ietsjes zou opschuiven, dan steekt jouw arm minder tegen mij aan. En dan heb ik ook net iets meer ruimte om mijn hoofd te draaien.
– En waarom zou jij je hoofd willen draaien? We zijn toch zo geparkeerd en ik dacht dat jij dat jij dat welprima vond zo. Je piept anders nooit.
Dat is ook zo, maar ik wil wel héél graag de kalender schuin achter me zien.
– Hoezo?
Want dan kan ik zien hoeveel weken er nog is tot eind januari.
– ?? Uhm?? Ja….dus??
Dan word ik weer afgestoft en blink gepoetst en word ik vol trots geshowd aan heel Den Haag en Scheveningen. Iedereen heeft dan waardering voor mijn mooie en stoere uiterlijk. En ze luisteren dan graag naar mijn ruige geluid. Met veel respect laten ze me op de boulevard bewonderen daar jonge gastjes als jij. Iedereen wil dan met 1965 Puch op de foto en verlangen ze stiekem naar gezellige ritjes met mij. Pas dan ervaren ze…
DE ULTIEME VRIJHEID!!!
(voorleestijd ongeveer 2 minuten)
geschreven door Liezel Ruter