Het was zaterdagochtend. Het was nog vroeg. De eerste zonnestralen dartelden over elkaar heen en laten de straatklinkers van het marktplein glinsterden. De vogels begroetten hard fluitend de nieuwe dag. Verder hoorde je nog niets.
Niets? Toch wel… In de verte klonken twee paar voetstappen en twee vrolijke stemmen. Een prachtige vrouw met lang donker haar en een enorm brede glimlach en een knappe lange kerel met een wel heel bijzondere bril op zijn neus liepen met mooie lange passen naar het marktplein. Allebei sleepten ze een grote groentekist achter zich aan. Wat waren die twee van plan?
Midden op het marktplein stonden ze stil. Ze keken eens rond en knikten naar elkaar. Ja, hier moesten ze zijn. De vrouw haalde een paar spiegels uit haar groentekist. Met veel zorg schikte ze de spiegels rondom haar kist. De man haalde uit zijn kist een heel groot kleed gemaakt van pauwenveren, dat hij keurig over voor zijn kist neerlegde. ‘Ben je er klaar voor Varsha?’ vroeg de man aan de vrouw die net in één van de spiegels haar schoenen bewonderde . ‘Ja Paul, helemaal’ zei ze. Paul pakte een mondharmonica uit het borstzakje van zijn fleurige overhemd en blies een noot. ‘hmmmm’ neuriede Varsha. En na 1, 2, 3 tellen zongen ze luid: ‘TISSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS nog niet makkelijk BESCHEIDEN te blijven…’
Langzaamaan stroomde het marktplein vol… En daarmee nam ook de rumoerigheid van de mensen die met elkaar spraken over dit wonderbaarlijke lied toe… Echter, zij overstemden de twee dappere mensen die volhardden in het zingen niet…. ‘TIS NOG NIET MAKKELIJK BESCHEIDEN TE BLIJVÛHHHH…’ schalde onverminderd uit hun kelen voort… De twee keken elkaar lachend aan, wat heerlijk om uit volle borst te zingen!!!
Uit de menigte stapte een vrouw naar voren.. Ze keek eens naar de man met het pauwenkleed en de vrouw met de rode schoenen.. Ze liep naar de kist toe.. Ze opende de klep.. En pakte daaruit een prachtige tovermantel.. De mantel leek zwart, maar gestreeld door de stralen van de zon weerkaatste de mantel de meest magische kleuren die ieders fantasie aansprak.. De vrouw sloeg de mantel om.. De mensen op het plein hielden hun adem in.. Ze dook nog eens in de kist en daar vond ze wat ze zocht. Een mooie punthoed vol glitters die door de zwierige bewegingen van de vrouw door de lucht dwarrelden.. De vrouw zette de punthoed op en ging naast de twee staan.. De drie keken elkaar aan, een blik van herkenning. ‘Hee Barbara, wat fijn dat je erbij komt’ spraken Paul en Varsha in stilte uit. Barbara keek om zich heen en rechtte haar rug.. en toen.. eerst zachtjes… en toen steeds harder, steeds zekerder van zichzelf begon ze mee te zingen.. ‘HET IS NOG NIET MAKKELIJK BESCHEIDEN TE BLIJVÛHHHH…’
Pages: 1 2