Hun tonen vervulden de lucht met warmte. De mensen voelden dat deze warmte lange tijd alleen hun eigen harten had verwarmd en dat dit warmte was die nu in alle vrijheid andere harten mocht aanraken.. En hoe onbescheiden het beeld misschien ook was… Het drietal omringd door de spiegels, in fleurige en magische kleding met pauwenveren en glitters en rode schoenen om het af te maken… De mensen hoorden de oprechtheid in de klanken van hun stemmen. Ze zagen de bescheidenheid verborgen in hun grootste gebaren … en ze zagen ook de dankbaarheid in hun stralende ogen..
Aan het einde van het lied had iedereen op het plein de boodschap begrepen. Er zijn in al je grootsheid, betekende voor deze drie niet dat je onbescheiden was, nee, ze waren dankbaar! Dankbaar voor wie ze waren. En met het zingen van dit lied brachten ze deze boodschap over..
Het beloofde een mooie dag te worden. Zoals iedere dag een mooie dag was. En iedereen vertrok naar zijn of haar bestemming, vervuld met warmte die het lied hen had gebracht.
geschreven door Barbara Berloth en Varsha Mahabier
Pages: 1 2