Ik ken een heel bijzonder verhaal over een jongen die komt uit een grote familie in Frankrijk. Hij heet Daniel. Hij komt uit een gezin met vijf kinderen.

Ieder jaar is er een groot feest op de boerderij waar zijn moeder is opgegroeid. De hele familie is daar bij aanwezig, ’broers, zussen, vader, moeder en ook alle neefjes, nichtjes, ooms en tantes. Het feest is altijd ter ere van de verjaardag van de opa van Daniel. Hij is vreselijk gek op zijn opa en vindt deze feestdag dan ook altijd een hele fijne gebeurtenis.

De opa van Daniel is dol op al z’n kleinkinderen en vraagt elk jaar tijdens het feest aan z’n jongste zoon, die fotograaf is, om van alle kleinkinderen een mooie foto te maken.

De kinderen vinden dit altijd leuk om te doen en trekken hiervoor hun mooiste kleren aan. Daniel is gek op zijn opa en doet altijd zijn uiterste best om zo mooi mogelijk op de foto te komen. Elk jaar nodigt hij de week voor het feest zijn oma uit om te laten zien met welke kleren hij op de foto wil gaan. Oma weet namelijk welke kleren opa het mooist zou vinden. Oma vindt het leuk om Daniel daarbij te helpen.

Op de feestdag zorgt Daniel dat alles er perfect uit ziet en oma knikt dat het goed is. Als de foto’s zijn gemaakt heeft Daniel toch keer op keer een raar gevoel bij het terugzien van z’n eigen foto. En opa zegt altijd tegen Daniel: “Je oma vindt je weer zo prachtig op die foto.

” Omdat Daniel benieuwd is naar wat z’n opa ervan vindt, vraag hij: “En wat vindt U ervan Opa?” Waarop z’n opa dan standaard zegt: “Je staat er keurig op jongen.”

De jonge wordt ouder en elk jaar herhaald zich dezelfde situatie. Totdat Daniel zich opeens realiseert, dat als hij niets veranderd aan de manier waarop hij dit elk jaar aanpakt, er ook niets zal veranderen in de reactie van z’n opa. Daarom besluit hij oma niet meer om advies te vragen en helemaal zelf te bepalen hoe hij op de foto zal gaan.

Pages: 1 2