Er was eens een atlete die enorm goed kon hardlopen.

Het was haar lust en haar leven en zij deed het dan ook zo vaak mogelijk. Als zij weer eens goed gerend had was zij zo trots daarop. Zoals je je wel kunt bedenken lopen hardlopers routes van bijna alle lengtes. Onze hardloopster deed dat niet. Het was niet dat zij dit niet wilde hoor, oh nee, zij raakte steeds de weg kwijt.

In haar gedrevenheid om steeds beter te presteren en haar grenzen iedere keer te verleggen, raakte zij in trance, waardoor zij telkens de verkeerde afslag nam. Als ze doorkreeg dat ze weer eens verkeerd gelopen was baalde ze daar zo enorm van dat ze gelijk geen zin meer had om de goede route weer op te zoeken.

Zo kwam het dus nog wel eens voor dat ze bedroefd en teleurgesteld maar weer naar huis terug wandelde. Het is niet moeilijk voor te stellen wat dit met haar deed, nietwaar. Ze had er niet veel zin meer in. Zij dacht op een zeker moment zelfs dat iemand anders haar vertelde hoe ze moest hollen. Ze geloofde het helemaal.

Op een kwade dag besloot ze thuis te blijven, het had toch geen zin. Iedere keer kwam ze lopend thuis na de weg te hebben moeten vragen. Het was een mooie dag met veel zon, de zon waar zij van hield. Zij had het vermogen om te genieten van de zon en dat helemaal te voelen. Het zat soms in kleine dingen vond zij, die wel belangrijk kunnen zijnde zon gaf haar, kracht, de warmte voelde geweldig aan. Zelfs met ogen dicht zag zij het licht van de zon door de oogleden heen. De warmte gaf haar moed en vertrouwen. Je zult het niet geloven maar het was een sms’je wat haar uiteindelijk hielp.

Er stond: ’Heb vertrouwen, je zult nooit meer verdwalen als je dat niet meer wilt’. Ze wist dat het waar was. Zij ging naar huis, kleedde zich om en liep de route van haar leven, nog nooit was zij zo trots geweest. Ze wist nu dat ze nooit meer zou opgeven en iedere route kon kiezen die ze wilde zonder te verdwalen.

Pages: 1 2