‘Wat doe jij Kever?’ vraagt de egel die ook in de bladerberg woont.
‘Ik lig uit te buiken, ik kan niet meer.’
‘Wat kun je niet meer?’
‘Ik kan geen blad meer zien.’
‘Oei,’ zegt de egel en kijkt eens om zich heen.

‘En nu?’ vraagt de egel.
‘Weet ik niet,’ zegt de kever en samen liggen ze een tijdje in de bladerberg te piekeren.

‘Uitbuiken is best fijn eigenlijk.’
‘Helemaal niet,’ zegt de kever. ‘Uitbuiken is ontzettend!’
‘Ontzettend fijn?’
‘Nee, ontzettend vol.’
‘Vol?’
‘Ja vol, zo veel dat het vol is.’

Egel denkt nog even na over veel en vol en meer… Meer! Ja natuurlijk nog veel meer. Hij heeft helemaal geen tijd om hier te blijven liggen en gaat snel meer bladeren halen.

‘Lig je hier nu nog Kever?’
‘Nee weer. Zo vol en steeds maar weer. Ik kan niet meer.’
‘O nee, niet weer! Niet nog meer.’ ‘O ja, nog veel meer.’

Toen Egel weer terugkwam van het bladeren halen was de hele berg verdwenen.
‘Kever waar zijn mijn bladeren gebleven?’
‘Jouw bladeren? Hoe kunnen bladeren van jou zijn? Bladeren zijn, of ze zijn niet. Als de bladeren zijn dan eet je en als ze niet zijn eet je niet. Maar nu… zo veel, ik kan niet meer.’

‘Maar die bladeren zijn mijn huis. Ik bouw hier mijn huis voor de winter.’
‘O… sorry, dat wist ik niet.’
‘Weet je wat? Ik ga snel nieuwe halen. Zul je niet meer eten Kever?’
‘O nee, ik kan niet meer.’

Toen Egel weer terugkwam was de berg weer verdwenen en Kever lag te kreunen. Hij was helemaal bol en dik.
‘O nee, Kever! Je had het beloofd.’
‘Het ging vanzelf, ik kon er niks aan doen. Sorry, echt duizend maal sorry. Ik wil het echt niet. Ik kan me bijna niet meer bewegen, ik ben helemaal bol en rond.’

Tja…Egel zag wel dat hij het meende, alleen…wat nu? Hij dacht een tijdje na en toen wist hij het. Snel ging hij meer bladeren halen en  nog meer….veel meer en Kever werd steeds boller en boller.
‘Heb je nu genoeg Kever? Er klonk een zachte zucht. Kever kon geen pap meer zeggen.

Pages: 1 2