Er was eens een prachtige glanzende harp. Ze was van prachtig notenhout, had veertig snaren en voelde stevig aan. Ze wist iedereen door haar betoverende klanken te raken. Ja, jullie lezen het goed, het staat in de verleden tijd geschreven, want haar klanken klinken niet meer.

Nu is de notenhouten harp stoffig, dof, en klinkt ze eigenlijk ook best vals. De harp kon het niet meer. Spelen was er niet meer bij. Er kwamen vreemde klanken uit. En elke keer als de harp toch ging spelen dan was het weer mis. Het klonk vals, uit de maat en eigenlijk wel ongelukkig.

De harp wilde weer fijn kunnen spelen, heel graag zelfs, maar ze wist niet hoe. Ze kroop maar in een hoekje, zodat ze niet zou opvallen. Men luisterde niet meer naar de harp en schonk verder ook geen aandacht meer aan het notenhouten instrument. De harp probeerde af en toe nog een noot te spelen maar ach, wat had het ook voor zin, dacht de harp. De harp werd overstemd door de geluiden in de zaal en… eigenlijk ook door zichzelf.

De harp besloot meer naar zichzelf te luisteren, naar wat ze weer wilde zijn en doen. Want ze wilde vooral meer liefde, aandacht en ook plezier. Ze wilde weer mooi kunnen spelen, betoveren en schitteren. Door die mooie woorden werd ze ietwat afgeleid. En ongemerkt poetste ze zichzelf op.

Ze haalde bijenwas uit de kast en boende het stof weg. Binnen de kortste keren wist de harp de ruimte te vullen met heerlijke geuren van bijenwas. De harp schitterde weer met haar prachtige, glanzende notenhout. Ondertussen draaide ze de snaren op en per ongeluk werden de snaren aangeraakt. Even was er schrik… het waren juist betoverende klanken die de ruimte vulden. Het geroezemoes verdween en maakte plaats voor intense warme tonen.

Niemand had de harp eerder opgemerkt. Families, vrienden en geliefden, ze waren allemaal stil door haar klanken, geur en glinstering. Ze genoten allemaal, en ja ook de schitterende notenhouten harp genoot van zichzelf. Ze kon haar veertig snaren weer beroeren. Weer spelen, betoveren en schitteren. En zo nam ze haar ruimte weer in, en iedereen gunde haar dat ook. Want iedereen beleefde de intense passie. En dat bleef maar doorgaan. De harp speelde haar hele leven vol liefde en ontspanning want ze kon zichzelf zijn.

(voorleestijd ong.3 minuten)
geschreven door Jacqueline Vos-Kuizenga
illustratie Puja Hammes