Op een mooie dag zat Leonie op een bankje in haar achtertuin.Het was niet zo’n grote tuin, maar wel een hele fijne vond Leonie. Er groeiden veel verschillende planten en struiken en het was er altijd een komen en gaan van vogels, kikkers, egels en andere dieren.
Leonie genoot van de eerste zonnestralen van dit jaar. De zonnestralen hadden duidelijk plezier. Ze dartelden over het grasveld, door de bladeren van de eikenboom en flitsten over door de border. Leonie volgde de zonnestralen op een afstandje. Ineens zag ze iets geks. Daar stond zomaar een compleet nieuwe struik in haar tuin. Het was een struik die ze werkelijk nog nooit had gezien. Wanneer was die daar nou gekomen? Ze had wel vaker planten die spontaan kwamen aanwaaien, maar nog nooit een hele struik. Vreemd hoor.
Leonie stond op om de struik te bekijken. Het was een flinke struik, met grote donkergroene bladeren en zilver en goudkleurige knopjes. Leonie stak haar hand uit om aan de bladeren te voelen. ‘Auw’. Er zaten ook stekels aan de struik. Wat was dit toch voor struik?
Die avond speurde Leonie op het internet naar haar struik. Ze probeerde alle zoekmachines uit die ze kon bedenken, ging alle plantenforums af, maar ze vond helemaal niets. Ze hoopte dat de struik op de juiste plaats stond. Voor de zekerheid dekte Leonie de struik toe met een beetje stro. Het was nog winter en je kon nooit weten of de struik wel tegen de vrieskou kon.
De dagen erna ging Leonie iedere dag even bij de struik kijken, zelfs als het regende. Het was alsof de struik dat wel leuk vond, want iedere dag leek ze groter en glimmender dan de dag ervoor. ‘Weet je’ zei Leonie tegen de struik ‘ik mag dan niet weten hoe je heet en hoe je hier gekomen bent, maar ik weet wel dat je hier prima past. Groei jij maar lekker door.’ En dat deed de struik.
Een paar weken later werd Leonie wakker van een vreemd zacht rinkelend geluid. Het kwam van buiten, vanuit de tuin. Leonie, trok snel wat schoenen en kleren aan en ging naar buiten. Voorzichtig ging ze op het geluid af en wat ze toen zag…. Het was haar struik! De zilveren en goudkleurig knopjes waren twee weken eerder trosjes geworden . En aan die trosjes hingen nu gouden en zilveren muntjes. Iedere keer als de wind langs de struik ging, rinkelden de muntjes. Leonie wreef eens in haar ogen. Dit kon niet waar zijn, ze lag vast nog in haar bed te dromen ofzo. Maar nee hoor, ze was wakker en voor neus stond een struik met munten, een geldstruik.