‘Waar wil je zijn?’ vroeg ik het snotterende wezentje. ‘Bij mijn kind, maar dat is hier niet’. Ik werd niet bepaald wijzer van deze informatie, sterker nog, ik begreep steeds minder van de situatie. Gelukkig had het meisje dat door. Ze klom op mijn kladblok en begon te praten.
‘Kijk’ zei ze. ‘Ik ben een verteller. Ieder mensenkind heeft een verteller. Vertellers vertellen verhalen en sprookjes aan mensenkinderen. En door bij een mensenkind te zijn, leren vertellers ook nieuwe verhalen. Want als er iemand is, die mooie nieuwe verhalen kan bedenken, dan is dat wel een mensenkind. Ik vertel niet alleen, ik verzamel dus ook nieuwe verhalen. Dat is heel belangrijk werk.’ zei het meisje serieus.
‘Ja, ja’ zei ik ‘Maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit een verteller heb gehad hoor.’ ‘Dat gaat ook zo’ zei de verteller, terwijl ze op mijn kladblok wiebelde. ‘Wanneer mensen groter worden, wordt hun fantasie namelijk kleiner. En als je niet genoeg fantasie hebt, kun je ons niet meer zien. Zodra je verteller merkt dat ‘ie voor jou onzichtbaar is geworden, trekt hij of zij de wijde wereld in en gaat dan uiteindelijk weer naar huis. Want alle vertellers moeten ooit weer terug naar huis om daar hun nieuwe verhalen te vertellen aan alle andere vertellers.
‘Aha’ zei ik ‘En hoe komt het dat ik jou nu wel kan zien?’ ‘Waarschijnlijk gebruikte jij dat kleine beetje fantasie van je ergens voor’ verklaarde de verteller lachend. Ja natuurlijk, dat was ook zo. Want net voordat ik haar ontdekte dacht ik nog ‘Als ik een …. was, waar zou ik dan liggen?’.
‘Jij bent vast niet mijn verteller hè?’ vroeg ik. ‘Nee’ zei het meisje met een snik in haar stem. ‘Ik ben verdwaald! Ik liep bij mijn mensenkind door het huis en kwam een kat tegen. Die kat zat me achterna en toen heb ik me verstopt tussen de geboortekaartjes. Ik ben daarna door iemand opgesloten in een envelop. Daarna werd het donker. Ik weet nog dat ik een tijdje in de envelop heb gezeten. Ik heb allemaal blauwe plekken van het vallen in de brievenbus en de sorteermachines. ‘