‘Tja’ verzuchtte ik, ‘dan zul je wel met de post bij mij bezorgd zijn.’ De verteller keek me hoopvol aan. ‘Jammer genoeg heb ik de laatste week zoveel geboortekaartjes gekregen dat ik echt niet weet waar je thuishoort.’
Het meisje begon weer enorm hard te huilen, zo hard dat mijn kladblok er bobbelig van werd. ‘Nu zit er een kind zonder verteller’ snikte ze wanhopig. ‘Dan ga je toch naar huis om te vragen waar je moet zijn?’ opperde ik. ‘Het meisje keek me verbaasd aan. Blijkbaar had ik iets heel raars gezegd. Vertellers kunnen namelijk de weg naar huis pas terugvinden als ze 7000 nieuwe verhalen hebben verzameld. Maar ja, dat wist ik toen nog niet.
Daar zaten we dan, zij op een druipnat kladblok en ik op mijn stoel. Ik kreeg medelijden met het vertellertje en wilde iets voor haar doen. Maar wat? Na heel lang denken, kreeg ik een idee.
‘Zeg’ zei ik ‘ik heb een idee’. De verteller keek me ongelovig aan. ‘De kans dat jij je kind vindt, is heel heel heel erg klein. Ik spaar namelijk geboortekaartjes en je kunt onmogelijk iedereen afgaan.’ ‘Ik dacht dat jij een oplossing had’ onderbrak ze me snibbig. ‘Die heb ik ook. Ik kan er wel voor zorgen dat jij 7000 nieuwe verhalen verzamelt en dat al jouw verhalen bij je kind komen, zonder dat je hier weg hoeft.’ Aan haar pruillip zag ik dat het vertellertje me niet geloofde, maar aan haar grote ogen zag ik, dat ze wel nieuwsgierig was.
‘Weet je, ik kan heel goed typen en ik vind het leuk om verhalen te horen. Waarom proberen we niet om al jouw verhalen in een boek te stoppen? Dan stuur ik dat boek naar iedereen waar ik een kaartje van heb gekregen. Als de ouders dan voorlezen, krijgt jouw kind toch jouw verhalen te horen.’
‘Ja leuk idee en hoe kom ik aan nieuwe verhalen?’ vroeg het meisje. ‘Ik kan wel wat verhalen voor je verzinnen.’ ‘Zevenduizend verhalen? Wil jij 7000 nieuwe verhalen voor mij verzinnen? Hoeveel fantasie denk jij nog te hebben? ‘
Het vertellertje keek me aan alsof ik net had beweerd dat ik hinkelend de Eiffeltoren zou beklimmen. ‘Ehm 7000 verhalen bedenken is wel wat veel’ gaf ik toe. ‘Aan de ander kant, wat jij kan, kan ik op mijn manier natuurlijk ook. Ik kan ook verhalen verzamelen.’