Toen mevrouw Dingemans dat zag, werd ze nog kwader dan ze al was. Haar gezicht kreeg allerlei kleuren, net als haar tenen. Het werd groen , pimpelpaars, rood en uiteindelijk kreeg het een heel bijzondere kleur wit. Zweetdruppeltjes dropen over het gezicht van mevrouw Dingemans en haar ogen waren niet langer groen, maar zwart als houtskool. Joris begreep ineens waar de uitdrukking ‘witheet van woede’ vandaan kwam.
‘Wat denken jullie wel? Hebben jullie gezien hoeveel rotzooi jullie hebben gemaakt?Ik ben het zat, dat vechten ook altijd. Jullie zijn helemaal geen kinderen, jullie zijn gewoon katten” bulderde mevrouw Dingemans terwijl ze met een pollepel van Joris naar Minoushka zwaaide.
Op het moment dat ze dat deed kringelde er uit iedere teen een rookwolkje. Minoushka knipperde met haar ogen en zag de uit de teen met gele nagellak een geel rookwolkje kwam en uit de teen met groene nagellak, een groen rookwolkje. Ze snuffelde aan de rode teennagel en draaide zich om naar Joris. Joris sprong net omhoog om een blauwe rookwolk te vangen. Dat wilde Minoushka ook wel proberen, maar voordat ze kon springen, landde Joris met zijn volle gewicht bovenop haar staart. “Miauuuuuuw” huilde ze klagelijk.
Mevrouw Dingemans huilde ook. Niet omdat haar staart zeer deed. Natuurlijk niet, mensen hebben nu eenmaal geen staart. Mevrouw Dingemans huilde omdat Joris en Minoushka plotsklaps in katten waren veranderd. Mevrouw Dingemans had er geen idee van hoe ze het gedaan had, maar ze begreep dat zij Joris en Minoushka had betoverd. Ergens was ze via haar familie van moederskant een nakomeling van die tovenaar die aan de andere kant van het dorp had gewoond. Wat mevrouw Dingemans niet wist, was dat in haar boosheid zoveel kracht had gezeten, dat haar woorden waren veranderd in toverwoorden. En ze wist al helemaal niet hoe ze die twee moest terugtoveren.
De hele middag probeerde ze om Joris en Minoushka weer in kinderen te veranderen. Wat ze ook deed het lukte niet. Verdriet en paniek zijn minder sterk dan woede als het gaat om instantemodificatiespreuken. Maar ja, dat wist mevrouw Dingemans natuurlijk ook niet. Ze was aan het einde van haar Latijn. Zo kwam het dat meneer Dingemans die avond zijn vrouw aantrof met twee katten in plaats van twee kinderen. Ze zat midden in de keuken op de grond te rillen en te mompelen en zwaaide alsmaar met een pollepel heen en weer. De katten zaten aan haar voeten en volgden de bewegingen van de pollepel aandachtig. Meneer Dingemans keek van de katten naar de voeten van mevrouw Dingemans en zag dat haar tenen door haar schoenen piepten.