Meneer Dingemans begreep er niets van, maar hij zag wel dat zijn vrouw enorm overstuur was. Ze zag eruit als een vogelverschrikker. Praktisch als hij was,schoof meneer Dingemans de schoenen van zijn vrouw van haar voeten. In plaats daarvan trok hij haar een paar heerlijke warme wollen sokken aan. Daarna zette hij pepermuntthee.
De katten draaiden om zijn benen. “Hebben jullie honger?” Meneer Dingemans keek in de koelkast en vond vier tartaartjes.Hij bakte er twee samen met wat aardappelen. De andere twee tartaartjes prakte hij fijn op een schoteltje en zette het op de grond. De katten stortten zich op de schoteltjes en schrokten het vlees naar binnen. De manier van eten en hun vacht deed hem aan zijn kinderen denken. Ineens begreep hij wat er gebeurd moest zijn. “Och Jessica”zei hij tegen mevrouw Dingemans. Meer zei meneer Dingemans niet. Wat had hij dan moeten zeggen? In plaats daarvan gaf hij zijn vrouw een stevige knuffel en een tartaartje met aardappelen en sla.
Na het eten en de afwas ging meneer Dingemans zoals iedere avond met een boek op de bank zitten. Mevrouw Dingemans was door het eten een beetje opgeknapt. Omdat ze niet wist wat moeders die hun kinderen betoveren ’s avonds doen, zette ze net als anders gewoon koffie. Toen ze met de koffie de kamer binnenkwam zag ze dat meneer Dingemans zat te lezen. De twee katten lagen op zijn schoot tevreden te slapen. “Rustig he?” vroeg hij glimlachend. Mevrouw Dingemans knikte en liep terug naar de keuken. Ze pakte haar boodschappenlijstje en schrapte de limonadesiroop, chips en duo pennotti door. In plaats daarvan zette ze er kattenvoer, haarballenpasta en kabeljauwfilet op.
Sinds die dag is iedereen tevreden, vooral Joris en Minoushka . Want die kunnen nu ongestraft alle kattenkwaad van de wereld uithalen zonder dat er iemand boos op ze wordt.
(voorleestijd ong.8 minuten)
geschreven door Barbara Berloth