Wat Fenna ook deed, ze kreeg het maar niet voor elkaar om de heksen allemaal lang genoeg met hun neus dezelfde kant op te laten staan. Fenna zou Fenna niet zijn als ze daar niet creatief mee omging. Zo had ze al geëxperimenteerd met de spreuk ‘Iedewiede weuzie, iedereen een extra neuzie’ maar zelfs dat had niet geholpen.
‘Weet je,’ zei Fenna tegen haar lapjeskat Majesteit ‘volgens mij kan ik het gewoon niet. Niemand wil naar me luisteren. Niemand begrijpt me.’ ‘Niemand? Echt helemaal niemand?’ miauwde Majesteit. ‘Ik begrijp je toch? En Coletta en Grizelda enne… Petroushka’.
‘Ja maar, jullie kennen me al wat langer.’ ‘Dat is zo’ spinde Majesteit ‘dat maakt het niet minder waar dat er wel degelijk iemand is die je begrijpt.’ ‘Verhip ja!’ zei Fenna. ‘Waarom begrijpt de rest mij dan niet?’ ‘Begrijpen ze je niet of is er iets anders waardoor de rest niet doet wat jij zou willen?’ vroeg Majesteit voordat ze zich tot een bont balletje oprolde en in slaap viel.
Katten zijn wijze wezens wist Fenna. Dus kon Fenna er wel van uitgaan dat ze heel goed te begrijpen was. Dat was mooi, dan hoefde ze daar in ieder geval niet heel erg veel extra energie in te steken. Ze ontspande wat, nam een kopje Maanmixthee en met een zwaai van haar toverstafje verbrandde ze het inschrijfformulier voor de cursus “Duidelijk formuleren met JibberJabber”.
Nu Fenna wist dat er wezens waren die haar wel begrepen, voelde ze zich een stuk rustiger. Ze bekeek het probleem eens van een andere kant. Wat was de oorzaak dat de andere heksen hun neus maar niet dezelfde kant op wilden zetten?
Aangezien ze het toch al anders deed dan anders, besloot Fenna om deze vraag een niet zelf te beantwoorden maar voor te leggen aan de witte Orakelheks.
De Orakelheks glimlachte en roerde in een ketel die op een sudderplaatje stond. ‘Benader ze eens op een ander niveau.Misschien leren jullie elkaar dan op een andere manier kennen. Dat kan helpen.’ Fenna had het liefst gevraagd hoe, wat, wie en wanneer, maar dat doe je niet bij Orakeluitspraken, die laat je sudderen.